Stadten met Willem

De eerste spinsels

Schrijven is voor een dyslecticus uit den boze. Toen bij mij het plan ontsprong de hele marathon van New York te lijf te gaan, drong dat al snel door tot de Alkmaarse bevolking. Andre Naber redacteur van ‘De Alkmaar Express’ hoorde er van en hij benaderde mij om over de belevenissen, ‘Op weg naar de Marathon’ een logboek voor zijn krant te schrijven. Andre wist mij te overtuigen en zou mij helpen bij mijn taal onhandigheden. Een wonder openbaarde zich, de haat die ik had voor de Nederlandse taal sloeg over in een ontluikende liefde. Het bleek dat ik schrijven erg leuk vond. Na het voltooien van de marathon werd ik uitgenodigd wekelijks een column voor de krant te verzorgen. Bij het nalezen van mijn spinsels, viel het mij op dat sommige nog steeds actueel zouden kunnen zijn. Geniet er van.

Agenten

Het negeren van verkeersborden is strafbaar. Doorrijden bij een stopverbod, of inslaan van een verboden weg is zelfs levensgevaarlijk. Winkelend of niets vermoedend op een  wandelstraat lopen, dan aangereden worden door fiets of scooter is al niet bijzonder meer! Het afsluiten van sommige delen van de binnenstad heeft nogal wat stof doen opwaaien. Terecht of onterecht, zeker is wel dat sommige delen van de stad er stiller door geworden zijn. Ik werd afgelopen zaterdag opgeschrikt door een vervaarlijk uit zijn autoraam schreeuwende autorijschoolinstrukteur, die in het bijzijn van zijn leerling door een barricade wilde rijden. De dienstdoende en vriendelijk uitziende agente sommeerde hem te stoppen en terug te rijden. De rijschoolhouder (zijn naam stond zelfs zeer groot op zijn auto met aanhanger) ontstak in grote woede. Hij waarschuwde zijn medeweggebruikers voor deze, volgens hem facistische dame met de stropdas en suggereerde zelfs, dat de agente hem wellicht in zou rekenen.Verbijsterd keek ik toe. Stopverbod en barricade waren duidelijk zichtbaar. Deze rijschool instrukteur zou gewoon rijles moeten te geven, en de regels respekteren. De naast hem zittende leerling zal voor het dure lesgeld, deze middag niet veel goeds hebben geleerd he. Bij de rijles, behoort het aanleren van fatsoenlijk gedrag. Overtredingen een; het negeren van een stopverbod. twee; belediging van ambtenaar in functie en drie; het onbekwaam lesgeven aan de leerling. Ik was verbaast dat deze verkeersleerheer geen forse bekeuring van de agente kreeg aangeboden. De keurig beleefde agente vertelde mij, dat ze in de loop der tijden al heel wat eelt op haar ziel gekregen had, ook dat ze dit fenomeen dagelijks meemaakte. Schande, want wat gebeurt er met U als u de parkeermeter vergeet, of als u eventjes de snelheid meter vergeet? Juist, op de veel te dure bon! En dan kunt u niet eens uw woede op de agent met schelden afkoelen. Over bellen kon toen wel, nu moet alles via internet, wat zeer onhandig is.

Wim Kaspers

Alkmaar moordstad

Ons uitgaansleven gaat tegenwoordig gepaard met vele vecht­par­tijtjes die we zo langzamerhand als gewoon zijn gaan be­schou­wen. Er wordt een portier voor de deur gezet denken dat we hiermee alles opge­lost hebben. Maar wat er tegenwoordig gebeurd in de stad is ronduit verschrikke­lijk. Een jongen van net twin­tig, ook nog enig kind, gewoon op straat vermoord….

Wat bezielt iemand om met een moord­wapen op zak de straat op te gaan. Iemand die bang is natuurlijk. Maar waar­voor is zo’n jongen bang. Lopen er dan meer jongelui met messen of revol­vers rond, of heeft zo iemand iets te verbergen wat niet gezien mag worden. Drugs maken mensen kapot, teveel drank ook, maar waarom begint iemand aan de drugs, is hij ontevre­den over zijn leven, of is dat leven voor hem niets waard en wat is de achter­grond van zo’n persoon, het is toch ook een mens met ouders! Begrijpt zo’n jongen wel wat voor een enorme ellende hij aange­richt heeft, of zijn de ouders, zoals in zovele gevallen geschei­den en voelen de kinderen zich de dupe.  Ik zit met vragen over deze zinloze moord. Want dit kan ons allemaal overkomen en dat maakt het juist zo eng. Als een gek in Engeland bij een school een klas met kinderen doodschiet lijkt dat ver van ons bed en vergeten we het veel te snel. Toch komt dit soort ellende steeds dichterbij ons gezel­lige stadje. De oorzaak hiervan zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Maar met wat voor een gevoel moet ik straks mijn kinde­ren de stad in laten gaan. En met wat voor een gevoel zullen zij ons ouders thuis achterlaten. Moeten we nu hele nachten met angst gaan zitten wachten tot onze kinderen weer thuisgeko­men zijn. Nee, laten wij met zijn allen op zoek gaan naar de oorzaak van het feit dat er kinderen zijn die met wapen­tuig op zak lopen. Laten de pedagogen op school met ons mee­denken over de oorzaak van dit pro­bleem. Laten zij onze kinde­ren voor de gevolgen van dit afschuwe­lij­ke geweld waar­schu­wen.

De bloe­men op het Waagplein zijn mooi en ontroe­rend. Maar bieden helaas geen oplossing. Alkmaarders, blijven wij nu lijdzaam toezien hoe onze gemeenschap met dit soort extreme gewelddadigheden wordt geconfronteerd ? Of zullen er nu toch mensen op gaan staan die hier daadwerkelijk iets aan willen gaan doen ?

Wim Kaspers

AZ67

De uitnodiging AZ trainer Theo Vonk eens een keertje te kijken naar en wedstrijd van zijn team, nam ik van harte aan. Het is lang geleden dat ik op zaterdag avond vrij had, ik had het er voor deze gelegenheid graag over. Als een echte voetbalsupporter nam ik een taxi om van de stad naar het stadion te komen. Dertien gulden voor een ritje ! Wat levert mijn fiets wel niet per jaar op. Maar goed, aangekomen in het drukke pittoreske stadion, herkende ik het voetbalsfeertje van de tijd dat deze club Alkmaar 54 heette. Wat ik niet had verwacht is, gezinnen, pa en ma met kleine kinderen die in grote getale aanwezig waren. Ik verwachte  dat de agressie van zogenaamde voetbal-supporters die doelgroep verdre­ven hadden. Gezang op de staantribune deed me volledig in voetbalsferen terugkeren, voor ik het wist pakte een AZ speler de bal van een tegenstander af, gaf van rechts een voorzet en de snel opstormde spits kopte de bal onhoudbaar in de linker bovenhoek, AZ stond al na 23 seconden al op voorsprong. Ik bleef naar het doel kijken maar er gebeurde niets meer. De bal was weg en de tegenstander begon ontgoocheld aan de tweede aftrap binnen een minuut. Plotseling wist ik wat ik miste, thuis op de bank voor de tv geniet ik het meest van de herhaling van het doelpunt. Op het veld is dit niet mogelijk, bovendien zou de tegenstander het niet op prijs stellen de doelpuntenmaker nog een keertje te zien scoren.     

Dordrecht is mij bekend door de openingsvlucht van het postduiven seizoen. Het is een zogenaamde Vitesse vlucht. Zo noemen ze de kortste afstand in deze sport. Veel last van een verre tocht zouden de voetbal heren van Dort dus niet hebben gehad, maar de prestatie op het veld deed mij vermoeden dat de heren een jetlag van Jewel ten hadden. Als dat een excuus is voor een mindere prestatie, moeten deze duur betaalde heren zich schamen. Toch vermaakte ik mij kostelijk. Een avondje AZ is humor, veel leuke dames in dure bontjassen en een gezellig clubhuis­ waar volop geproost wordt. De spelers mengen zich na de wedstrijd zich tussen hun suppor­ters en vertelde dat het een pracht wedstrijd was geweest. Ik was blij dat mijn mening niet gevraagd werd. Als ik in mijn sport minder presteer is dat te zien aan de tijden die ik hardloop, in de voetbalsport zijn het de doelpunten die een prestatie aangeven. Een gelijkspel zegt niets over een prestatie. Zo kon het dat in puur voetballatijn deze wedstrijd ineens een mooie was, de tegenstander was gewoon te sterk geweest.

Wat mij verder opviel was dat het publiek in vakjes verdeeld wordt, heb je erg veel geld zit je boven op de eretribune, heb je minder zit je onder de eretribune, heb je helemaal geen geld moet je staan en ben je slim dan laat je je uitnodigen.

Wim Kaspers

Den Bosch en Alkmaar

Op uitnodiging van Alkmaar Exclusief mocht ik kijken naar met alkmaar vergelijkbare steden. Den Bosch was de eerste stad die ik aandeed. Hoe gemakkelijk is het als je daar een hotel zoekt. Je begeeft je naar het

centrum van de stad en daar staat een prachtig Golden Tullip hotel met een ruime parkeerplaats voor je klaar. Een mooi uitzicht en veel groen voor de deur. Ik verbeelde mij al, dat het op het Waagplein gelegen Oilily gebouw een hotel was. Eronder een parkeergarage en een terras met uitzicht op het Waaggebouw. Het uit de toon vallend bankgebouw aan de overkant zou een horecabestemming moeten krijgen. We moeten oude gevels hoe lelijk ze soms ook lijken in stand houden en opknappen. In Den Bosch zie je veel oude in stand gehouden gevels met daar achter super en daarachter zijn moderne winkels verscholen. Die verkopen bekende kledingmerken waarvan ik dacht, die alleen in Parijs aan te treffen.

Het is een must om in zo’n stad te lopen die autovrij is en fietsers zich in het midden van de straten begeven Je kunt er heerlijk rustig winkelen, zonder voor je leven te hoeven vrezen. Dit is een goed voorbeeld Alkmaar te laten zien hoe je voor de stad aantrekkelijk winkelgebied maakt. Wanneer gaat Alkmaar autovrij, krijgen we een heus stadshotel, hebben we geen

last meer van racende fietsers en slopen we niet meer elk in de weg staand historich gebouw.

Als we zo door gaan wordt de binnenstad een koud en sfeerloos geheel.

Wim Kaspers

De duiven en het stadhuis

We zouden met ons gezin een paar dagen naar het Vennebos in Brabant gaan. Een eventueel uitje naar de stad Eindho­ven in mijn gedach­ten een droeve, en in fabriek rook gehulde stad daar had ik geen behoef­te aan. Maar toch, als het maagje begint te knor­ren en de tong wat aan uitdro­gingsver­schijnselen begint te vertonen, wordt het tijd om je van de dorpse kruide­nier te ontdoen en de grote stad te gaan verken­nen. Parkeren is hier geen probleem, de auto is uit de stad vebannen. Een immense overkap­te winkelgalerij, waar alles te vinden is, gaf mij een fees­telijk gevoel. Binnen terrasjes, vriende­lijke bedie­ning en het belangrijkste, nergens geen uit of opheffing ver­koop uitdra­gerijen. Nee, heer­lijk overdekte wan­delstraten waar het op autoverkeer niet te vinden is. Grote steden kenmerken zich altijd door de aanwe­zigheid van groot­win­kelbedrij­ven, vaak is de Hema naast C & A en Peek en Cloppen­burg naast de Bijen­korf te zien. Het middelpunt van de stad is vaak een immens grote Kerk of Kathedraal. Al deze ingrediënten vind men ook in ons geliefde Alkmaar terug. En toch als ik door de stad wandel mis ik iets. Ik wist nooit wat. Maar toen ik deze week langs het stadhuis liep, sloeg mijn hart op hol: ik zag een heuse postduif tegen het raam van de wethou­der tikken, hij wilde wat vertellen maar kreeg, jammer genoeg totaal geen aandacht. Toen wist ik ineens wat Alkmaar node mist. Mi­laan, Parijs, Amster­dam, Londen allemaal hebben zij in de ogen van veel mensen een duiven plaag. Maar nergens laten deze intelli­gente dieren zich verjagen, want zij zijn zeer zeker van hun belangrijke opdracht. Zij zorgen er name­lijk voor dat er via hun onderling contact is tussen de grote steden. Het laatste en betrouwbaar­ste nieuws komt van deze trouwe vliegende twee­voe­ter. En ineens begreep ik de oorzaak van de dwalingen die in onze stad plaatsvinden. wat zou het mooi zijn als op de gewelfde Stenen brug een duiven kolonie neer­streek en dan het laatste zo belangrij­ke nieuws van de goed geïnfor­meerde duiven, zo aan de belanghebbende personen in het gemeentehuis door zouden kunnen even.

Wim Kaspers

De Elfstedentocht en de ijsmeesters

Nu de weeën over doorgaan van de Elfstedentocht enigszins lijken te verstommen, is de schade die de Friezen ons hebben aangedaan, niet meer te overzien. IJs-chirurgie, open-wak-transplanta­tie, gevoelstemperatuur, rayonhoofden, wind wak­ken, ijs-gynae­co­loog, ijs-neuroloog, ijs-revalidatie, en ijs-therapeut, allemaal termen die voor rekening van dit eigengereide volkje komen te staan. De geboorte van het dikke ijs, laat nog lang op zich wachten en zoals het er nu uitziet en er is geen ijs-chi­rurg die hier nog iets aan kan veranderen. Wie zijn hier de dupe van ? Juist de horeca, want alle hotels waren immers volgeboekt, de restau­rants hadden de ijskasten volgepropt met schnitz­els en biefstuk­ken etc. Koek en zopie- tenten stonden klaar en er was -overal van­daan- personeel opge­trommeld. T shirts en handdoeken waren al bedrukt, en de apotheker ziet zijn voorraad blarenzalf ook al niet dooien. Nee, toen de patho­loog-ana­toom de heer Kroes simpel en zonder emotie zei: “de tocht gaat niet door”, zal er menig vloekje in de zakenwereld gevallen zijn. De wind ­wakken zouden de oor­zaak zijn. Heeft de Elfstedentocht zichzelf eigenlijk niet ver­moord ?!! Want zijn achttien duizend schaatsers niet te veel ? Met achtduizend schaat­sers zou de tocht ver­antwoord geweest zijn werd gezegd!  Had ze dan maar laten rijden en de andere tien­duizend zouden één of twee dagen later kunnen laten rij­den. Bovendien klûnen hoort bij de Elfstedentocht en bouw er dan wat plaatsen bij. Kroes had gewoon zijn mond moeten houden en geen valse voorwend­sels moeten bedenken. Het is of wél of géén tocht.

De natuur bepaald of er wel een tocht komt en niet meneer Kroes. We kennen nu bijna alle acteurs van de Elfsteden­tocht, maar kennen we ook de zeer vakkundige ijsmees­ters en voorzitter van het ijs waar Rintje Ritsma zo’n fantas­tische wereldkampioen werd ??

Wim Kaspers

De Grote Kerk

De Grote Kerk met de grote K van grote kunst klinkt mooi maar wat gebeurt er werkelijk. Zo’n mooi multi­functioneel gebouw zou toch veel manifestaties en exposites moeten organiseren. Prachtig gelegen op het hoogste punt van de stad kijkt de Grote Kerk vaderlijk en trots op ons neer. Een mid­delpunt waar het bestuur van de kerk terecht trots op moet zijn. Alkmaar wordt groot en niet alleen met het aantal inwoners, maar ook met het aantal activitei­ten.

Overstad nadert zijn voltooiing, de binnenstadmidden­standers hebben tandenknarsend toe moeten zien hoe zij het mis hadden met de angst dat Overstad de stadskern weg zou trekken. Alk­maar zou nooit zonder zijn Binnenstad kunnen. De charme van de oude stadskern is niet na te bouwen en de Grote Kerk is daar een passend voorbeeld van. Vraag de koningin om Overstad te openen en zij zal twijfelen. Maar de trots die af te lezen was van het gezicht van onze nieuwe burgemeester bij het begelei­den van de konin­gin naar De Grote Kerk sprak boekde­len. Waar gaat dit ten koste van, de andere Cultuurtempel de Vest recht tegenover De Grote Kerk. Waarom heeft de Vest nooit voor elkaar gekregen wat De Grote Kerk wel creëert en waarom is ieder­een trots op de Kerk en niet op theater de Vest. Mis­schien omdat de Vest politiek beslist is en De Grote Kerk een initiatief is van particulieren. Dan heeft de politiek maar een paar kleine foutjes gemaakt die nog op te lossen zijn. De gevel van De Vest past niet meer bij de omge­ving, het nodigt niet uit. De grote buizen binnen doen veel af van het verder mooie inte­rieur. De naam moet veran­dert worden wil men de concurrentie met de Grote Kerk aan kunnen. Het zou de Grote Vest moeten heten. De Grote Vest zou in het avondlicht moeten staan en de Boer tenten zou bij tijd en wijle een tent tussen de Kerk en Vest moeten neerzetten zodat iedereen ziet dat de Grote Kerk en theater De Vest  gedisciplineerd samenwerken en Alkmaar op artistiek niveau tot grote hoogtes brengt.

Wim Kaspers

De halve marathon

De tweede zondag in januari is traditioneel voor Egmonds halve mara­thon. Voor mij een uitdaging om deze zware tocht voor de 13e keer te voltooien. Maar er over schri­jven is net zo leuk als hem lopen. De vele kleur­rijke figuren roepen bij mij een hoop inspiratie op. Ik zelf had hard getraind, maar weersomstandigheden bepa­len in Egmond de wet. Koud was het niet maar het was behoorlijk glad, bij de eerste stap vooruit lag ik al meteen op mijn snufferd, de horde hardlopers liepen langs en over mij heen, zonder op of om te kijken. Mijn knie deed zeer, maar er moest door gelopen worden. Doordat ik met mijn linker knie wat verkrampt ging lopen, werd mijn rechter enkel teveel belast en begon zelfs een beetje op te zetten. Ik moest proberen wat rechter te lopen, dat kon als ik flink met mijn armen ging zwaaien. Ik raakte hierbij een mede sporter die mij een daarop stomp op mijn neus gaf. Mijn neus begon heftig te bloe­den. Ik probeerde het bloeden met mijn hand­schoen te stoppen, maar door­dat ik hierbij mijn elle boog uitstak raakte ik een andere mede sporter die mij een ferme duw op mijn schouder gaf, die daardoor gevoelig werd.. Ik ging door want ik had tenslotte niet voor niets zo hard getraind. Als bezeten gekken, draafde de achter mij gestarte en veel snellere lopers langs mij heen. Dat ging gepaard met het nodige duw en trekwerk, wat mijn penibele positie nog verer­gerde. In de duinen stopte in voor mijn sanitai­re behoefte. Dat wat niet erg verstandig, want mijn ineen geschrompelde gewei bevroor ter plekke. Bij de eerste drink post probeerde ik het gewei te ont­dooien.  Een kopje hete thee erover, was niet echt een goed plan, ik kermde het uit, en van schrik begon mijn op de proef gestelde hart steeds sneller en onregel­matiger te kloppen, ik verwachte een totale inzinking. Maar ik ging door. In de duinen was het klimmen geblazen, maar het probleem met klimmen is dat je naar voren gebukt gaat lopen, je kan dan niet goed naar voren kijken. Ik zag een dikke dennenboom niet, wat mij een lichte hersenschudding opleverde. Toch joeg de in grote getale opgekomen menigte mij op tot nog meer inspanning. Bij Bakkum aangekomen en het strand opgaat zie je Egmond al liggen, vandaag niet, het was te mistig. De vloedlijn is normaliter het meest ideale looppad. Ik ging dus blin­delings op de zee af en voor ik het wist liep ik tussen de ijsschotsen, waar ik mijn schoenen kapot liep. Doorgaan vooral doorgaan. Doordat de mist op mijn ogen bevroor begon mijn gezicht vermo­gen achter­uit te gaan, wat een botsing met een kilometerpaal als gevolg had, hierbij kneusde ik mijn ribben. Doorgaan vooral doorgaan. Eindelijk zag ik uit de mist Egmond opdoemen, daar zag ik veel bekenden, door mijn veranderde uiterlijk herkende ze niet meer. Ik ben toch een echte publieksloper en dit gaf mij een enorme mentale dreun, slingerend en misse­lijk, moe en koud, begaf ik me naar de finish, waar de speaker mij nog aanmoedigde, ik heb het weer gehaald, dit was echt mijn der­tiende keer, en elk jaar is het mijn laatste.

Wim Kaspers

Verval van de Kaasmarkt

1965 was voor mij een bijzonder jaar. Mijn vader nodigde mij uit zijn nieuwe werkterrein ( bedrijfsleider van P&C ) te bezoe­ken. De binnenkomst in het pitto­reske Alkmaars treinstationnetje staat mij nog als gister voor de ogen, een groot verschil met het station van Haarlem waar wij woonden. Lopend betraden wij de binnen­stad; wat een gezelligheid onderweg. Tal van leuke restau­rants en winkeltjes passeerden wij. Het was een drukte van belang in de hele stad, ongelofelijk veel mensen, die een accent hadden wat ik maar moeilijk kon verstaan. Peek en Cloppenburg op de laat stond nog hele­maal in de steigers. Hierna begaven wij ons naar de kaasmarkt, tjonge de winkelstraten waren overvol. Bij de markt aangekomen moest mijn vader mij op de schou­ders nemen, zodat ik wat kon zien. Ka­asdragers waren druk in de weer om de kaas van de houten berries te ver­plaatsen naar de prachtige waag om de kaas te wegen. In en uit liepen die met leuke strooien hoedjes en kleur­rijke pakjes uitgedost. Wat vond ik dat leuk en be­greep meteen waarom dit fenomeen over de hele wereld zo vermaard is. Ik zou een trotse inwoner van Alkmaar gaan worden. Z­oals vele Alkmaarders heb ik het ook tot kunst verheven om de kaasmarkt zoveel mogelijk te mijden. Ik was er na mijn eerste kennismaking nooit meer geweest. Toch kreeg ik tot mijn verras­sing een uitnodiging om op de kaasmarkt samen met Ferry Kenter, Eric Smit en Willie McMor­land de aangevoerde kaas te beoordelen. De deskundige keurmees­ter Piet Ver­kleij wachtte ons op in het Waaggebouw en vertelde ons waar we op moes­ten letten. Ik was verbaast hoeveel verschil in smaak je kan proeven van kaas die twee weken van ouderdom verschilt. Ook het verschil in vorm en de korst van de kaas. Er waren een enorme hoeveelheid mensen die zich rond het plein bevonden. Door de regen was er niet veel kaas op het plein en de kaaspakhuisjes waren dicht. Dit was niet wat ik in mijn verbeelding had van die wereldberoemde kaas­markt. Zonde om het zo te laten verpieteren, maar het is nooit te laat. Toeris­ten zullen er met grote getale komen. Maar hebben zij een goed gevoel van de markt. De proeverij was interessant, ik waardeer de kaas nu anders, ook de kaas­dragers want het besturen van de berrie viel vies tegen. Het was zwaar en ik ging alle kanten op.  De sfeer onder de kaasdra­gers was prima, maar laten zij ervoor vechten dat de oude historie weer herleefd. Laten wij de beste kaasmarkt blijven en niet andere steden ermee vandoor gaan zo dat we straks naar een museum moeten om nog een glimp van deze historie te beleven.

Wim Kaspers

De Kerstman

Ik ben in de war, als ik door de stad winkel, word ik overvallen door immense kerstreclame ‘s. Ik ging sint Nico­laas inkopen doen, beetje te vroeg maar aange­zien er bij elk cadeautje een gedichtje moet vergezellen, was de reden mij nu al te oriënteren. Wat scherts mijn verbazing, er was nergens een Sint te of zwarte Piet bekennen, heel vreemd. Het ge­rucht doet de ronde dat de Kerstman uit concurren­tie overweging Sint Nicolaas heeft ontvoerd, zijn Pieten naarstig naar hem op zoek gegaan. De Kerst­man heeft gestoofde haas met kruidkoeksaus op het Kerstmenu gezet, zodat ook Pasen niet meer ge­vierd hoeft te worden.  Dan heeft de Kerstman daar ook geen concurrentie meer te verwachten. Jezus leeft, zingt de Kerstman vol over­tuiging, maar Hemel­vaart wordt ook al niet meer gevierd, Pinksteren horen we niets meer van.  De Kerst­man opereert als een volleerd staats­hoofd over onze stad, en verstoord zo al onze onze rituele feesten. Zou het zo zijn, dat onze winke­liers meer aan de kerst­spullen dan aan de Sint Nicolaas spul­len verdienen. Dat zou de vele kerstmarkten die nu al gehouden wor­den verklaren. Maakt u zich maar niet ongerust; naast de Tupperwa­re ochten­den en de Linge­rie avonden krijgt u straks ook de Kerst­man met zijn waren bij u thuis.

Waar blijven de protesten tegen het ontnemen van de mooie rituele vieringen.

Wim Kaspers

De showbizz in de horeca

In de Alkmaarse binnenstad staan veel panden leeg en te huur. Voor horeca-doeleinden geldt dat zeker niet. Eén van de meest begeerde panden is wel dat van de Chinees midden op het Waagplein. Er zijn al zoveel speculaties overgeweest, maar de Chinees bleef gewoon zijn nasi en bami uitserveren en wachtte rustig op een bod dat hij niet kon weigeren.

Laatst is in Amsterdam in navolging van New York een mega café geopend. Van eigenaren die hun sporen in de film indus­trie hebben verdiend. Dit zette onze nationale artiesten tot naden­ken.  Op de koffie bij de creatieve Hans van Breuk­ho­ven en zijn vrouw Vanessa, bedachten Leontien Ruiters en Marco Borsato een te gek plan uit. Het grote pand op het Waagplein zou hier zeer geschikt voor zijn. Zij belde Joop van de Ende, die zijn artiestenstal onmiddellijk inlichtte. Voor iedereen het wist zaten zij met zijn allen bij de Chinees aan tafel. De koop was snel gesloten, eigenaren van het pand zijn nu Marco Borsato, die eens in de maand zal optreden, Henny Huis­man, die live elke maandag zijn Play back show zal houden, Robbert ter Brink die elke dinsdag live zijn ALL you need show zal geven, Jos Brink, Hans van Wilgenburg, Hans van de Tocht en Theo van Gogh zullen elke zondag een nichtentransgender show geven, Joop Braakhek­ke zal het culinaire gedeelte op zich nemen, en Lee Towers zal met het Wilhelmus elke dag om twaalf uur de dag afsluiten, waarna Leontien Ruiters de deur zal sluiten. Zo deelt Alkmaar, dat jaren lang moest toezien dat zijn horeca clientèle vaak buiten Alkmaar hun vertier zochten, de zoveel­ste horeca klap aan de omliggende gemeente uit. En met Over­stad binnenkort blijven de middenstanders ook niet uit. Het wordt nog gezellig in Alkmaar.

De naam van het megaproject zal

‘De Waarheid’! is ‘ALL You Need’,

Wim Kaspers

Duckrace

Nederlanders zijn altijd erg gul als het gaat om een goede doelen. De Lionsclub Alkmaar heeft zich als doel gesteld om eens per jaar geld in te zamelen voor zo’n goed doel. Dat ziekenhui­zen erg in trek zijn om het geld aan te besteden vind ik vreemd. Want geldtekort in ziekenhuizen zou de overheid toch beter geregeld moeten hebben. Toch vind ik het prachtig dat de Lionsclub deze belangrijke taak van onze gebrekkige regering heeft overgenomen. Een overboord geslagen container in Amerika met speel­goed is de aanleiding geweest om een race met bad eendjes te hou­den. Maar was het wel een eerlijke race. Met de valse starts van de olympische spelen nog in mijn achterhoofd, kan ik me niet voorstellen, dat als één van de eenden een nieuw Duck race re­cord had gevestigd, deze door de Donald Trump­ commis­sie afge­keurd zou zijn. Zo bleek het moge­lijk dat twee bevoorrechte eenden zich al snel afscheiden van de rest. Er stonden ver­scheidene brand­spui­ten op deze eenden ge­richt. Onreglementair was het feit dat de eenden geen rugnummers droegen. Ik gooide de gefrustreerd de noti­ties van mijn eenden in de race­baan, hetgeen mij een reprimande van de organi­satie opleverde. Ik zou de race hiermee beïnvloed hebben. Toch heb ik sterk het vermoeden dat er vals gespeeld werd, het was  duidelijk te zien dat sommige eenden voortgeduwd werden door speciaal hiervoor afge­richte Kwak Kwek en Kwik vis­sen. Bij de finish was er nergens  een finish-lint te bekennen en ook ontbrak de tijdregistratie, zodat er van een echte race geen sprake kon zijn.  Het resultaat ruim 10.000 verkochte loten is prachtig, volgend jaar weer een Donald race, maar als Nederlandse Olympisch afge­vaardigde zou Erica Terpstra de regels aan de Lions Club moeten uitleggen en bovendien waarom was prins Willem Alexan­der niet uitgeno­digd? Hij zou zeker als eerste in de gracht gesprongen zijn om het uit­eindelijk als eerst gefinishte eendje vrolijk te kussen en omhelzen.

Wim Kaspers

Hildo

Het is ‘De week van het hart’,  maar deze week gaat mij zeer aan het hart. Want Alkmaar heeft een zeer markant figuur verloren, Hildo Zwaan journalist bij de Alkmaarse Courant. Vooral levensgenieter en een zeer goed mens, die het stadten in Alkmaar op een bijzonder positieve manier gepro­mote. Zijn rubriek ‘Hier Vertier de Muzen’, was een regel­rechte promotie voor de Alkmaarse binnenstad. Menig kroeg of andere gelegenhe­den heeft volle zalen gekregen door zijn prachtige manier van het op schrift overbrengen van andermans activitei­ten.

Met zijn aanwezigheid bracht altijd speci­ale humor, waar ik nog wel­eens aan moest wennen. Maar hij zorgde met zijn vriend Peter Paul er wel voor dat de toen pas beginnende Joep van het Hek tot twee maal toe in de Vestibule optrad. Cabaret in het café dat vond hij prachtig, met als gevolg dat een maand lang de Vesti­bule op zondagmorgen stamp­vol zat. Ramses Shaffy wilde niet meer achter zijn vleugel vandaan komen, zo’n goede sfeer vond hij het. Ja, ik zal Hildo missen ook al omdat ik al der­tien jaar een weddenschap met hem heb om niet meer te roken, daar blijf ik hem dankbaar voor. Hij wist andere mensen te stimuleren, hij was al­tijd bezig met kinderen en dierendag. Hildo was geliefd bij de kermisexploitanten, zwieren en zwaaien noemde hij het. Het circus was ook al een passie voor hem, maar vooral de stad Alkmaar vond hij een uitdaging. Alkmaar die nog met veel meer culture­le activiteiten uitgebreid kan worden. Niemand kan Hildo vervangen, maar laat de gedachte aan hem, een stimu­lans zijn  om Kermis, Circus, Muziek, de Hondenmiddag en nog veel meer culturele activiteiten op zijn manier positief te promo­ten.

Wim Kaspers

Jazz Festival

Toen ik een aantal jaren terug met Jimmy Karacuzowic het plan vatte om een Jazzfestival te organiseren, was het ook de bedoeling de café’s te promoten. We togen op de fiets de vele Alk­maarse cafés af en hadden het eerste jaar ongeveer 50 deelnemende kroegen vol met jazz muziek gestopt. Het werd een eclatant succes en zeer druk bezocht. Door drukke werkzaamheden konden we het na een paar jaar niet meer zelf organiseren. Veel kroegen hadden de muziek waar we mee begonnen zelf al georganiseerd en een aantal kroegen hadden liever pop of volksmuziek wat wel te begrijpen was. Het was een feest door en voor de hele stad,  iedereen profiteerde mee. Nu is het festival nog grootser opgezet. Eric Mout is de grote promo­tor en weet veel sponsoring bij elkaar te vergaren waar­door de muziek van dit jaar eindelijk weer van groot gehalte was. Toch is er teveel energie in gestoken. Het festival heet Alkmaars Jazzfestival en het mag niet Heineken (geniet met mate) Jazz­festival heten. De mooie tenten op de twee pleinen trokken bijna al het publiek uit de verdere stad weg. Dit kan toch nooit de bedoeling geweest zijn. Het zal toch niet zo zijn dat volgend jaar het festival in het AZ stadion gevierd gaat worden ? want dan streeft het helemaal zij doel voorbij. Nee, volgend jaar een kleine tent op de pleinen en de kroegen vol met lekkere bandjes en dan genieten met de pijp of sigaar in de hand een heerlijk pilsje in een ouderwets glas getapt. Dan kunnen we op een ander tijdstip van het jaar grote pop concerten geven met die afschuwelijke plastic glazen.

Wim Kaspers

Jeugdpuistjes

is nog altijd een groot probleem, maar omdat vrienden ook niet verschoond waren, had ik er niet echt een probleem mee. Veel clerasil zeep, boen­ders, groene zeep en harde washandjes moesten het leed verzachten. Tot op heden is er veel reclame in tijdschriften en televisie met de nieuwste uitvindingen van pillen en zeep, maar als ik naar onze huidige pubers kijk, ontdek ik nog menig oneffenheidje. Laatst bij het winkelen door een van onze mooiste ­straatjes ontdekte ik een klein maar schitterend winkeltje. Voor dat ik het wist werd mijn naam gescandeerd, en een oude bekende kwam uit de winkel vandaan. Wim ik ben voor mij zelf begonnen, kom naar binnen, het is een schoonheidsstudio geworden. Een door kunstenaar Jos Peperkamp in mooie vormen en kleuren ontworpen studio. Voor ik het wist lag ik in een heer­lijke relax stoel. Ik zal je een lekker masker geven. Het masker wat ik kreeg voelde heerlijk zacht en onder tussen werden mijn wenkbrauwen onderhanden genomen en nagels werden schoongemaakt. Ook mijn rug werd voor ontspanning gemasseerd. Corrina raadde mijn aan mijn ogen te sluiten en de new age muziek op deed achtergrond deed mij volledig ontspannen, zo had ik me in jaren niet meer gevoeld.  Corrina genoot van mijn zichtbaar genot. Na anderhalf uur was mijn behandeling klaar en ik voelde mij fantastisch schoon en ontspannen. Ik had geluk gehad dat ik Corrine kende, want als grote kerel zijnde ga je toch zeker niet naar een schoonheidsstudio!!!. Ik dus voortaan wel. Lof voor deze zelfstandige vrouw die het durft, het eens zo mooie hekelstraatje nieuw leven in te bla­zen.

Mijn jeugdpuistjes heb ik nooit meer terug gezien.

Wim Kaspers

Een dure hondendrol

Vandaag wordt in Alkmaar een vrouw voorgeleid aan de officier

van justitie, omdat zij haar hondje zonder riem over straat heeft laten wandelen en deze een mooi gedraaide drol achter liet. Boete fl 75,00. Maar wie wordt hier eigenlijk gestraft?. De dame prefe­reert een dagje knorren, boven een boete van fl 75,- . Dit gaat de staat honderden guldens kosten. Beseft deze persoon wel wat zij ons belastingbetalers hiermee aandoet?. Wat kost de offi­cier van justitie en al dat andere personeel?. Boven­dien wat kost alle jurisprudentie over deze zware misdaad?. Het dus wordt een dure drol. Wat zou een nacht­je overblijven in het staatshotel, met alle zware beveili­gingen en al die ci­piers, die onze nieuwe crimi­neel in bedwang moeten houden wel niet kosten, nee hier klopt iets niet.

Juist u raad het al, het is weer eens een aanslag op onze portemonnee, die toch al zoveel belast wordt door een tal van overbodi­ge staatsuitgaven, bo­vendien zou al deze verloren ener­gie beter besteed kunnen worden aan wat minder admini­stra­tieve fouten, zodat sommige criminelen die door een vormfout onterecht op straat komen te staan, niet hun verdien­de straf kunnen ontgaan.

Dat de hond vast en de poep opgeruimd moet, daar ben ik het wel mee eens, kijk eens naar de vele kinder­speelplaatsen waar, sommige honden met wellust hun verteerde voed­selresten neer laten vallen. En dan nog niet eens iets gezegd over het uitzetten van hun territorium, dat zeer vele kleine plasjes inhoudt. Strand is ook al zo’n geliefd openbaar toilet, ik heb al menig keer op de terugreis in mijn auto een verdacht luchtje gero­ken, waarbij ik eerst met een boze blik achter in mijn auto naar mijn kinderen keek. De hond moet dus vast ! maar is dat een garantie dat deze dan niet poept, daar gelooft u toch zelf niet in. Nee, de hond die betrapt wordt op het toiletteren buiten de toegestane honden­toiletten, moet zelf gestraft worden. De hond in over­treding moet voor een aantal dagen het asiel in en op water en brood. Daar krijgt hij dan ook nog mooie droge ontlasting van. En bovendien zou deze straf zijn baasje toch ook zwaar tref­fen, deze kijkt dan voortaan wel uit waar hij zijn zo ge­liefde huisdier uitlaat. De kosten die nu gemaakt zouden worden zijn nihil en het hele justitiële apparaat kan zich dan aan be­langrij­kere zaken wijden.

Wim Kaspers

Nieuwe angsten

Schoolreisjes vond ik vroeger een heuse belevenis. Je keek er weken naar uit. Als het dan zover was en de grote bus stond voor de school, was ik er als de kippen bij om op de achter­bank plaats te nemen. Je kon dan door de achterruit het meeste zien en ook nog gekke bekken trekken naar de auto achter je. Sport uitwis­selingen met het buitenland dwongen me wel eens om heerlijk in de bus te slapen. Later toen ik forens was en plaats nam in de trein, maakte ik van deze gele­genheid gebruik om eens rustig de krant te lezen. De eerste keer dat ik in het vliegtuig plaats ­nam, genoot ik met volle teugen. Ik was de koning van de lucht en niets kon mij gebeuren. Groepsreizen zijn erg populair, goedkoop naar het buitenland in de bus. De bus hoeft niet meer te stoppen, want er is een toilet aanwe­zig. Ook is er een keuken en ijskast zodat iedereen aan zijn trekken komt. Toch is er ondanks al dit moois nu een einde geko­men aan mijn gevoel van veiligheid. Want al komt de tech­niek erg ver, een mens blijft een mens en mense­lijk falen is onontkoombaar. Als ik de krantenartikelen van het laatste half jaar nakijk, valt het mij op dat busongeluk­ken zeer populair beginnen te worden. Chauffeurs die te lang achter het stuur zitten worden slaperig en veroorzaken ongelukken. Vlieg­tuigje neer­storten is een rage gewor­den en trein ongeluk­ken komen niet veel maar ondanks dat dit voertuig met een rail geleid wordt nog teveel voor. Nee dit gaat niet de goede kant op. En mijn groep vervoer angst’ heeft heftig toegeslagen. Zijn er psychiaters die mij kunnen genezen of zijn er cursussen om menselijk falen te doen voor­komen ?

Wim Kaspers

Peek & Cloppenburg

1965 zal voor mij altijd een bijzonder jaar blijven. Mijn vader nodigde mij uit om zijn nieuwe werkterrein ( bedrijfsleider van P&C ) te bezoe­ken. De binnenkomst met de trein in het pitto­reske Alkmaars stationnetje staat mij nog als voor ogen.

Dit was wel een groot verschil met het station van Haarlem waar wij woonden. Lopend betraden wij de binnen­stad; wat een gezelligheid onderweg. Tal van leuke restau­rants en winkeltjes passeerden wij. Het was een drukte van belang in de hele stad, ongelofelijk veel mensen, die een taal uitkraamde wat ik maar moeilijk kon verstaan. Mijn vader liet zijn nieuwe stek zien. Peek en Cloppenburg op de laat, het stond nog hele­maal in de steigers.  Hierna togen wij naar de kaasmarkt, tjonge de winkelstraten waren overvol. Op de markt aangekomen, moest mijn vader mij op de schou­ders nemen zodat ik wat kon zien. Ka­asdragers waren druk in de weer om de kaas van de houten berries te ver­plaatsen naar de prachtige waag, om de kaas te wegen. In en uit liepen de met leuke strooien hoedjes en kleur­rijke pakjes uitgedoste kaasdragers. Wat vond ik dat leuk en ik be­greep meteen waarom dit fenomeen over de hele wereld beroemd is. Ik zo een trotse inwoner van Alkmaar worden. Van de week kreeg ik tot mijn grote verras­sing een uitnodiging om op deze kaasmarkt met Ferry Kenter Eric Smit en Willie McMor­land kaas te proeven.

Z­oals vele Alkmaarders heb ik het ook tot kunst verheven om de kaasmarkt zoveel mogelijk te mijden. Ik was er na mijn eerste kennismaking nooit meer geweest. De deskundige keurmees­ter Piet Ver­kleij wachtte ons op in het Waaggebouw en vertelde ons waar we op moes­ten letten. Ik stond verbaast hoeveel verschil in smaak je kan proeven van kaas wat twee weken van ouderdom verschilt. Ook het verschil in vorm en de korst van de kaas. Ik schrok van de enorme hoeveelheid mensen die zich rond het plein bevonden. Door de regen was er niet veel kaas op het plein en de kaaspakhuisjes waren dicht. Dit was niet wat ik in mijn verbeelding had van die wereldberoemde kaas­markt. Zonde om het zo te laten verpieteren maar het is nooit te laat. Toeris­ten zullen er nog met grote getale komen. Maar laten wij ze dan met een goed gevoel van de markt laten vertrek­ken. Het proeven was interessant, ik waardeer de kaas nu anders, ook de kaas­dragers want het besturen van de berrie viel vies tegen. Het was zwaar en ik ging alle kanten op.  De sfeer onder de kaasdra­gers was prima, maar laten zij ervoor vechten dat de oude historie weer herleefd. Laten wij de beste kaasmarkt blijven en niet dat we straks naar een buitenmuseum moeten om nog een glimp van deze historie op te vangen.

Wim Kaspers

Plaaaaaazaaaaa

Te veel enthousiasme is moeilijk in te dammen. De goed bedoeld­e energie van de juniorkamer om een groot spektakel op het Waag­plein neer te zetten, is goed gelukt. Het was een groots feest waar de acht oktober vereniging jaloers op zou zijn. Met de opbrengst zit het ook wel goed. Maar hoe zullen de deelnemers zich voelen, want het festijn heet nou eenmaal culi­nair Plaza, en hoe culinair was het Plaza. Een bier­tent midden op het plein is wel commercieel, maar zeker niet culinair, op deze plek zouden top­koks moeten koken. De Juniorkamer zou de grachten kunnen overbrug­gen, dan zouden de cafés hun terrassen kunnen uitstallen en hun omzet te waarborgen. De tenten die nu voor de cafés staan zouden komen vervallen en deze kunnen op de Voordam gezet worden. Het idee om Alkmaar culinair op de kaart te zetten ging door teveel bier de mist in. Bij het enter­tain­ment wat Ben Sierhuis verzorgd had, hoort bier en frikadellen, niet de met veel vakman­schap ge­maakte etens­waar die deelnemers uitgestald hadden. Nee als het evene­ment nog se­rieus genomen wil worden moet men achter de jonge oor­tjes gekrabd worden. De geluiden dat in de hout aanwezige muziektuin als locatie gebruikt zou worden, klinkt mij als muziek in de oren. Men kan dit geweldige evene­ment in eigen hand houden, en de stadhouders hun eigen bierpomp geven, dat is zonde, want met teveel bier heeft men meer kans op agressie. De Kuip Rotterdam kan men bij een evene­ment men al geen bier meer krijgen. Ook de Arena Amsterdam gaat alcohol vrij, men doet dit om escapades te voorkomen. Op het Culinair Plaza  is tot op heden nog geen agressief smetje gevallen, laten we dat zo houden en de nadruk niet op muziek bier en enter­tain­ment leggen maar op de culinaire hoogstandjes van onze horeca vakbroeders.

Wim Kaspers

Rookverbod

In bijna alle openbare gebouwen is tegenwoordig een rookver­bod geldig. Sporthallen zijn gemaakt om  er sport te bedrij­ven, maar soms wordt er eens iets anders georganiseerd. De Meent is een mooie sporthal gelegen te midden van een sportcen­trum waar je kan tennissen of schaatsen. Men zou dus een goed voorbeeld aan de jeugd moeten geven. Toen ik laatst door mijn niet te stuiten drang naar oud Hollands aardewerk- op de rommelmarkt in de Meent terecht kwam, viel mij meteen de benauwde stank op. De zaal was slecht geventileerd en het was erg warm. De aange­boden waar was goed en het is prachtig om hele jonge kinderen al als startend ondernemer aan het werk te zien. Na het romme­len zou het lekker geweest zijn om een kopje koffie te gebrui­ken. Maar wat ik in de kantine aantrof was verschrik­kelijk ! Het was één grote rookton. De sigarettenstank kwam me al tege­moet. Ik ben gerust wel wat rooklucht gewend maar dit overtrof alles. Nota bene in een sporthal waar men het juiste voor­beeld moet geven. Nee, de gemeente moet hier meteen een rook­verbod opleg­gen.

Wim Kaspers

Sport verslaggeving

Nu de Europese Voetbal Kampioenschappen voor de deur staan ben ik benieuwd hoe ons gewone leventje er door beïnvloed zal worden. Cafés worden bioscopen; want grote schermen ontsieren onze mooie cafés. Mensen die als indianen in het oranje gekleurd over straat lopen. Orange vlaggen aan elke stok die we tegen­komen. Industrie speelt een grote rol met allerlei reclamecampagnes.  Weddenschappen zullen in grote getale afgesloten worden. Alle etalages in het oranje. Nee, ik zal blij zijn als het gewone leventje weer begint. Niet dat ik zo’n hekel aan het voetbal heb, maar we hebben dit jaar al aardig wat kampi­oenen bij elkaar gescharreld en weet u wie dit zijn ??  nee dus. Ik vind dat jammer want voor elke grote sport­presta­tie heb ik veel waardering. Van voetbal weten we alles, denken we. Ik heb daar een andere mening over, want de ergerlijke verslag­geving op ons Nederlands TV zendertje is ronduit schan­dalig. Bij elke andere sport wordt de naam van de sporter keurig bij voor en achter­naam genoemd, het is Bert van Vlaanderen,  Ri­chard Kraji­cek, Fanny Blankers Koen, wordt zelfs keurig nog de meisjes­naam genoemd. Maar bij voetbal geldt dat niet. Men noemt alleen de achternamen. Alsof de heren geen voornamen hebben. Alleen als je Cruijf heet, dan mag je zeggen ik heet geen Cruijf maar Jordi. En wat doet die klungel van een ver­slagge­ver; hij noemt alleen Jordi en niet zijn achternaam. Dit begrijp ik dus niet, want in hetzelfde elftal speelt ook Yoeri Mulder en die wordt weer alleen met zijn achternaam genoemd. Zijn vader, kon toch ook een behoorlijke bal trappen. Misschien dat de broertjes de Boer nog meer familie hebben die goed kunnen voetballen. Dan zal de verslaggever wel voornamen moeten noemen want ergerlijk is het toch ook dat de broertjes te vaak alleen met hun ach­ter­naam genoemd worden. Wat vind u mooier klinken Smeets of Mart Smeets?………….

Wim Kaspers

Supporters geweld

Zondagochtend rond de klok van elf wandelde ik door de stad. Het weer was kil en koud, de sfeer in de stad was afschrikwekkend. Grauwe angstaanjagende pantserwagens waren her en der in de stad opgesteld. Daar liepen tot de tanden gewapende en met helmen uitgeruste ME. om rond. Ik heb de oorlog niet mee gemaakt, maar kan mij nu voor­stellen wat de stemming moet zijn geweest bij een naderende razzia. Bijna alle horecazaken waren op advies van politie dicht. Waarom ?? Omdat AZ een voetbalwedstrijd moest spelen ! En omdat zogenaamde supporters uit Eindhoven zich als ware Hoo­ligans zo nodig moeten gedragen. Het geweld zou niet te voorkómen zijn. Zijn we dan overgeleverd aan de gril­len van de supporter?

Het is toch zonde dat deze mooie sport in een zo kwaad dag­licht gezet wordt. Deze sport maakt een groot deel van onze maatschappij uit en is het daardoor een probleem van ons allen, dat we gezamenlijk moeten oplossen. Nu is het zo dat, als je als supporter gekleed gaat en een voetbal vandaal bent, veel zou mogen uithalen en ben je zogenaamd moeilijk te pakken. Ge­beurt een vergelijkbaar vergrijp een dag later dan wordt de persoon in overtreding onmiddelijk opge­pakt. Je heet dan geen supporter maar crimineel en crimi­ne­len horen nu eenmaal in het cachot thuis.

Een voetbal sup­por­ter is trots op zichzelf en op zijn club. Een crimineel scha­amt zich. Laten we dus ophouden om de voetbalsupporter suppor­ter te noe­men, maar gewoon een crimineel, dan kan justi­tie deze heren op een juiste manier straffen en zullen zij zich schamen.

Wim Kaspers

De telefoon

Als we de telefoon horen rinkelen, springen we het liefst met zijn allen tegelijk op dit verfoeilijk apparaat. Ook al staan er mensen aan balie of buffet te wachten, de telefoon gaat voor.

We kunnen bedenken dat achter dit gehoorapparaatje ook gewoon maar een mens zit, die net zoals de wachtende aanwezige mensen even uw aandacht wil.

Maar het domweg lui zijn en niet de moeite te neemt naar het bedrijf te komen word ruimschoots beloond.

De aanwezige klant kan barsten en moet afwachten wanneer hij aan de beurt is

We kunnen de telefoon gewoon laten rinkelen en er een apparaatje in bouwen, dat na vier keer rinkelen overgaat in een brandend lampje zodat er te zien is zien dat iemand op ons wacht. Het zou in veel bedrijven heel veel meer rust geven. En de klant voelt zich welkom.

Wim Kaspers

Vakantie in eigen land

Vakantie is toch maar een vreemd begrip, want waar moeten we eigen­lijk voor uitrusten, werken we te hard en stressen we teveel. In ieder geval schijnen we er elk jaar weer aan toe te zijn. Dit jaar voor echt uitrusten en geen doe vakantie. We togen op de fiets naar Big Keeten waar we voor drie weken een kleine bunga­low hadden gehuurd. Dus geen lange autorit of een dure enge vlucht. Wat is Nederland toch een verschrikkelijk mooi land en is er in de kuststreken toch veel voor de toe­risten te doen. Daar kunnen de stadters een goed voorbeeld aan nemen. Het gekrakeel om de kraampjes rond de kaasmarkt zou opgelost kunnen door deze in te ruilen voor de kofferbak markten zoals die in de kuststreken voor toeristen georgani­seerd worden. De waar die hier aangeboden wordt is uniek en zeker leuk als Hollands souvenir. Ik ben zelf enthousiast Petrus Regout keramiek verzamelaar gewor­den. Wat er allemaal in onze vakantie te doen was, oud Hollandse markten, folklore dansen, kinderparty’s,  auto shows, stunt motoren, cowboyfeest, missver­kiezingen in het plaatselijke restaurant, antiekmarkten, boekenmarkten, spring kussens en nog veel meer leuke vermak­elijke dingen. Ik ben dan ook stomver­baasd dat ik bijna geen vaderlander tegenkwam en dat mijn hoop dat men mij nu einde­lijk eens in mijn eigen taal zou kunnen verstaan ook de grond in geboord werd. Nee onze Germaanse buren zijn wat dat betreft beter geïnformeerd. Maar wat zou het toch leuk zijn om ook een groot gedeelte van deze evene­menten het gehele jaar door in onze stad terug te zien

Wim Kaspers

Vluchtelinge Bijoux,

Net nu ik de spookbeelden van mijn voormalig vakantieland Kroatië van mijn netvlies aan het wissen ben en de verschrik­kelijke etnische zuiveringen uit mijn geheugen aan het ver­ban­nen ben, wordt ik opgeschrikt door een afschuwelijk bericht in onze plaatselijke krant. De Hoekse en Kabeljauwse twisten zijn over, kruisridders bestaan allang al niet meer, bedevaartstochten zijn volledig uit de mode, zelfs de bunkers van de eerste en tweede wereldoorlog lijken zelfs op de lijst van monu­mentenzorg te komen. Oorlog voeren is er zolang de mens bestaat, maar achter de zin er van, zal de mensheid nooit achter komen. Wennen doet het nooit en we hopen maar dat het zich ver van ons warme ge­sprei­de bedje afspeelt. Toch zijn we in dit landje al aardig aan het oefenen om oorlogje te spelen. De vele schiet- en steekpar­tijen zijn hier een goed voorbeeld van. Ook wordt in de nach­telijke uurtje flink op verkeersborden geoefend, zodat deze door de schietgaten perfect ventileren. Liquidaties zijn al gewoon geworden, het zal zich wel weer in de drugs wereld afspe­len zeggen we dan. Maar de nieuwste gevechtsmode heeft zich van de week afgespeeld. Ras zuiveringen in een school­klas. Kwetsbare kinderen terug sturen naar het land waaruit zij gevlucht zijn. Is het zinvol om iemand uit een klas te rukken? Moet dat na zeven jaar in een land gewoond te hebben. Kon dit meisje niet gewoon samen met haar moeder van huis gehaald worden. Zij wilde niet weg, dus van ontsnappingsgevaar kon geen sprake zijn. Als mensen niet welkom zijn om de een of andere reden, zet ze dan gelijk het land uit. De kinderen die op dat moment in de klas zaten zijn zich natuurlijk rot geschrokken. Hebben zij soms ook schuld. Het beeld dat zij nu van onze ambtenaren zullen overhouden zal niet erg positief zijn. Nee toen ik dit bericht in de krant las begonnen mijn waterlanders zich danig te roeren. Hier zijn geen worden voor. Excuus van ver­antwoordelijken lijkt mij zeker op zijn plaats en als vergoe­ding zou zij een levenslange vakantie met haar familie in Nederland aangeboden moeten krijgen. Dat zou niet alles maar wel een hoop goed maken.

Wim Kaspers

Waterplaslanders

Egmond is geen stad maar wel een gezellig dorp waar zomers goed vertoeven is. In de winter is het niet druk al kan het bij mooi weer nog wel eens druk zijn. Anders is het tweede weekend van januari, dan staat de befaamde halve marathon op het programma. Het weer is altijd onvoor­spel­baar, en dat maakt de tocht fascinerend. De start doet mij vaak walgen, de plas behoeftes ,die de nerveuze atleten nou eenmaal niet in bedwang kunnen hou­den, wor­den in het aanzicht van toeschouwers op elk plekje ten uitvoer gebracht. De zenuwen kunnen toch met Valdispert in bedwang gehouden wor­den, aspirine brengt de nodige rust, Met Becel 30 % minder vet dat poept min­der, Heerlijk Helder maar drink met mate scheelt ook weer. Zo nu eerst naar toilet zou ook beter zijn, De meeste lopers drinken het (Egmonds Gold) Sanex Rintje Ren maar, ik zie hem al staan voor al dat publiek in een hoekje zijn behoefte doen. Een incontinentie slip, of Always zou een oplossing kunnen zijn. Ik ben voor de wedstrijd even naar een incontinentie consulente geweest en na een goed gesprek lichte zij mij de zo verfris­sende reclame boodschappen toe van dit voor mij totaal nieuwe product. Ik werd er warm van, ik zou dus gewoon door kunnen lopen en geen last hebben van opkomende waterplaslanders. Het zat niet lekker en de bobbel in mijn broek bracht mij ook al niet in een hoera stemming, zo potent is men niet voor zo’n tocht. Maar goed toen ik de traditionele plas  behoeften, van mijn sport collega’s weer eens bewonderde, was ik toch opge­lucht dat ik deze keer er niet naast hoefde te gaan staan. Hoeveel liter vocht deze papieren slip kon bevatten was ik vergeten te vragen, maar het moest hopelijk wel genoeg zijn, want de avond tevoren had ik met menigeen geproost op een goede afloop. Na een aantal kilome­ters in de duinen, begon ik niet alleen met transpi­reren en vocht te verlie­zen, maar mijn triangeltje begon ook al aardig op te spe­len. Ik moest gniffelen, toen ik zag dat menige dame met een papiertje het duin in dook, ik liep rustig door fluitend en lachend, mijn overdosis aan wijn zou mij geen strobreed in de weg leggen. Het inhoud van een fles wijn gaat al snel naar een kleine kilo toe en dat gewicht tussen je benen is niet altijd prettig, zeker niet als dat gewicht ook nog ijzig koud wordt, en naar er uit wil. Nee mijn in vloeibaar Dreft gewassen panty begon ineens andere kleuren te vertonen, ik wist me geen raad en dook de duinen, gooide met een fors gebaar mijn gefrustreerde incontinente lap de lucht in en keek hem triomfantelijk na. Ik schrok want ik zag het gevaarte voor de voeten van de dienstdoen­de boswachter belanden. Een goed milieu begint bij jezelf kraamde de ambtenaar uit, ik kreeg een bekeuring van een flink aantal guldens. Ik moest een keuze maken geen wijn of geen marathon.

Wim Kaspers

Zwerven door Alkmaar

Er is bewijs dat onze stad steeds meer een wereldstad begint te worden, dit blijkt  uit het feit dan de stad geteis­terd wordt door enkele zwervers. Toch blijkt dat dit fenomeen zich al jaren in onze stad voordoet. Kleine winkelmeisjes die bedreigd worden, die dan maar een fles drank geven. Kleding die zo weggenomen wordt, onbetaalde rekeningen en noem nog maar meer op. Toch is de strafmaatre­gel die genomen worden voor de vergrij­pen van dit volkje bij mij onbekend. Ik constateer dat men blij is als de zwerver na het vergrijp opge­donderd is. Het gemeentebeleid is niet an­ders. Men heeft nu (opval­lend genoeg ná de succes­volle opening van de Grote Kerk) vastgesteld dat de zwervers die al jaren rond de Vest hangen, lastig en zeker niet klantvriende­lijk overkomen. Wat is het beleid van onze gemeen­te?. Men haalt bank­jes weg en wat andere attributen waar de zwervers op bivakkeerde. De gemeente hoopt zo dat zwervers het er niet meer leuk vinden. Gewoon met harde hand optreden, dat zou toch veel goed­ko­per en besluit krachtiger zijn ?

Wim Kaspers